سالانه حجم عظیمی از بقایای کشاورزی در چرخه تولید محصولات اصلی، حاصل می‌شود که به طور مستقیم مصرف انسانی ندارند اما می‌توان با استفاده از آنها در تغذیه دام به طور غیر مستقیم به تولید غذا برای انسان کمک نمود.
البته لازم به ذکر است که پس‌مانده‌های کشاورزی همواره در تغذیه دام استفاده می‌شده اما با گسترش در تنوع محصولات و نیز پیشرفت صنایع غذایی، تنوع پس‌مانده ها نیز افزایش یافته به نحوی که بسیاری از آنها از نظر دامداران ناشناخته مانده و برای استفاده بهینه از آنها نیاز به اطلاعات جدید می باشد. علاوه بر این، بخش اصلی الیاف نامحلول در شوینده خنثی پسمانده‌های کشاورزی را مواد لیگنوسلولزی تشکیل می دهند که ارزش غذایی و قابلیت استفاده آنها برای دام پایین است، هر چند که به طور بالقوه دارای ارزش غذایی به ویژه، انرژی‌زایی بالایی هستند. 
پسمانده‌های کشاورزی و منابع طبیعی شامل موادی است که پس از برداشت و استحصال محصولات اصلی حاصل از زراعت، باغداری، جنگل، صید و پرورش ماهی، پرورش دام و طیور و حشرات و صنایع غذایی مربوط، به جای می‌ماند و منابع بالقوه قابل توجهی را شامل می‌گردد.
پسمانده‌های کشاورزی بسیار متنوع و گسترده بوده و از طرفی دامنه تغییرات و تفاوت‌های مواد مغذی در این فرآورده ها خیلی زیاد است.
چون عواملی از قبیل شرایط اقلیمی و منطقه‌ای، روش‌های استحصال و فرآوری و تکنولوژی منطقه‌ای بر ارزش غذایی آنها مؤثر می‌باشند.
در تکنولوژی پیشرفته تولید خوراک دام دیگر جایی برای استفاده صد در صد از محصولات کشاورزی نیست و تولید صنعتی خوراک دام می‌بایست بر استفاده از ضایعات کشاورزی استوار گردد. با غنی‌سازی و مصرف ضایعات کشاورزی ضمن جلوگیری از اثرات نامطلوب زیست محیطی که به خاطر معدوم نمودن این ضایعات ایجاد می گردد، مقادیر بسیار زیادی خوراک دام با ارزش اقتصادی بالاتر و قیمت تجاری پایین تر را می توان تولید نمود.